در همان سال های اول پیروزی انقلاب اسلامی مشهور شد که آمریکا و شوروی علی رغم اختلافات فراوانی که با یکدیگر دارند و در حال نزاع و رقابت با یکدیگر هستند، در مورد از میان برداشتن انقلاب اسلامی به توافق رسیده اند. عملکرد این دو کشور و در واقع نظام دوقطبی در مورد ایران هم این موضوع را ثابت می کند. عمده این دوران، دوران دفاع است و رژیم صدام حسین از تسلیحات غرب و شرق علیه ایران استفاده می کند و بلوک شرق – تقریبا – به همان میزان بلوک غرب، ایران را از دریافت سلاح منع می کرد.

از صحبت های منتسب به کیسینجر و قرار مشترک او با گرومیکو، ۴۴ سال گذشته است. آمریکا هنوز با پایگاهی که از دست داده به شدت درگیر است و ایران هدایت جنبش های آزادی بخش را از شرق و غرب آسیا تا آفریقا و تا آمریکای لاتین به طور انحصاری در دست دارد و البته از اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی هم دیگر خبری نیست. این ایران دیگر ایران دوران دفاع مقدس هم نیست که به سلاح غرب یا شرق احتیاج داشته باشد و یا از اتحاد و ائتلاف علیه خود دچار هراس گردد. امروز دیگر صحبت بر سر تحریم ورود تسلیحات به ایران نیست، صحبت سر ایجاد مانع بر سر راه صادرات تسلیحات ایران است و علی رغم این حرف ها همین الان ایران به طور رسمی به ۳۴ کشور سلاح می فروشد و سالانه نزدیک به ۴ میلیارد دلار درآمد تسلیحاتی دارد.

الان صحبت رسانه های غرب بر سر این است که پهپاد تهاجمی فروخته شده ایران به روسیه در جنگ اوکراین، سرنوشت ساز شده است و زلنسکی رئیس جمهور غرب گرای اوکراین از دست رژیم اسرائیل عصبانی است که چرا نتوانسته این نقش موثر متقابل را به نفع اوکراین بازی کند و در واقع گفته است چرا قدرت تسلیحاتی اسرائیل علی رغم فعالیتی ۸۰ ساله از قدرت تسلیحاتی ایران با ۳۰ سال سابقه ساخت سلاح عقب تر است. این ایران، ایران زمان ائتلاف سایروس ونس (وزیر خارجه ۱۹۸۰ – ۱۹۷۷ آمریکا) و اندره گرومیکو (۱۹۸۵ – ۱۹۵۷) علیه ایران نیست. ائتلاف علیه ایران دیگر اثر گذشته را ندارد، نه اینکه کاملا بی اثر شده باشد، اثر تعیین کننده ندارد و اصولا دیگر آن ائتلاف آهنین هم علیه ایران قابل انجام هم نیست. الان حداکثر ائتلافی که آمریکا می تواند علیه ایران راه بیندازد، چیزی در حد ائتلاف با انگلیس، فرانسه و آلمان و چند کشور پیرامونی ایران است. وقتی ایران می گوید آمریکا بدون آنکه شروط ایران را بپذیرد، نمی تواند به برجام بازگردد، این یعنی دیگر ایجاد ائتلاف آهنین دوران ونس و گرومیکو امکان پذیر نیست. کما اینکه غرب در پرونده اوکراین، علی رغم اذعان به استراتژیک بودن حمله روسیه نتوانست وضعیت یکپارچه ای علیه مسکو پدید آورد.

انقلاب اسلامی امروز از خود آمریکا قدرت مانور بیشتری دارد، آمریکا طی دو دهه گذشته هرگز نتوانسته است واحدی به کشورهای پیرامونی خود بیفزاید و دائما کشورهای وابسته ای را از دست داده است که آخرین مورد آن «کلمبیا» بود. ده ها سال کلمبیا به عنوان «پایگاه ویژه آمریکا» مطرح بود و در جریان اعمال محدودیت و تحریم علیه ونزوئلا، کلمبیا نقش ویژه ای ایفا کرد و با وجود قرار داشتن این کشور در اردوگاه آمریکا، کار بر حکومت در کاراکاس بسیار دشوار بود. این کشور ۳۳۴۱ کیلومتر با ونزوئلا مرز دارد و در دوره حکومت چاوز و مادورو به عنوان مهم ترین خطر تهدید واشنگتن علیه کاراکاس عمل کرد و حالا به عنوان متحد حکومت ونزوئلا درآمده است.

در طول این دوران ۴۴ ساله، جمهوری اسلامی ایران متحدان جدیدی در آسیا و آمریکای لاتین پیدا کرده است و در واقع هر پایگاهی که از دست آمریکا خارج شده، به متحد ایران تبدیل گردیده و از دولت آمریکا هم کاری برنیامده است. از این رو کشورهای باقی مانده در اردوگاه آمریکا و انگلیس با یک سوال جدی مواجه شده اند؛ وقتی آمریکا در حفظ دولت های وابسته به خود ناتوان است، چطور می تواند از آنان در برابر موج تغییر حمایت کند؟ شاید از همین روست که کشورهایی مثل عربستان سعودی درست در کشاکش نزاع غرب و روسیه، همکاری با روسیه و چین را در دستور کار قرار داده و از موضع گیری رسمی در قبال بحران اوکراین خودداری کرده اند.

غرب در مواجهه با روسیه درصدد است تا از یک سو حد مشکل خود را کوچک نشان دهد و وانمود کند اوضاع تحت کنترل اوست و در حال شکست دادن روسیه است و این در حالی است که در همین روزهای اخیر، دو ایالت لوهانسک و دونتسک با برگزاری همه پرسی با اکثریتی بالای ۹۰ درصد که خیره کننده بود جدایی خود از اوکراین و پیوستن به روسیه را اعلام کردند. در جریان تحولات اوکراین همه دیدند که غرب گویا به جز دو حربه تهدید و تحریم را نمی فهمد و عملا نمی تواند مانع شکل گیری یک روند حتی در محیط اصلی پیرامونی خود شود. البته در ماجرای بحران اوکراین، آمریکا، انگلیس و فرانسه حداکثر تلاش خود را برای پیروزی بر پوتین به کار بستند و کشورهایی نظیر لهستان را هم پای کار آوردند ولی عملا صحنه به نفع آنان تغییر نکرد. تهدید روسیه به استفاده از بمب اتمی از جدیت مسکو در دفاع از قلمرو خود حکایت کرد. در مقابل این تهدید، غربی ها فقط به بیان خطرناک بودن آن روی آوردند و چیزی نداشتند تا در برابر تهدید مسکو روی میز بیاورند.

در مقابله با ایران هم همین است. آمریکایی ها و اروپایی ها همان سلاح های زنگ زده قدیمی را به میدان آورده اند. تحریم، تهدید و شورش های خیابانی اما خود آنان هم چند نوبت گفته اند زمان تحریم های دهه ۲۰۱۰ سپری شده و دیگر آن ائتلاف جامع علیه ایران تجدید نمی شود، تهدید علیه ایران کارایی ندارد چرا که نه فقط در بحث هسته ای حتی در بحث منطقه ای و بحث نظامی هم ایران به «ساعت گریز» رسیده است و آشوب های خیابانی هم در حدی ایجاد نمی شود که ایران را وادار به تجدیدنظر در سیاست های خود نماید. این حرف آنان است که ده ها برابر آن حقیقت دارد. آنان به خوبی می دانند که در روزهای اخیر، نیرویی که در مخالفت با جمهوری اسلامی به خیابان آورده شد، بیش از یک دهم از یک درصد جمعیت ایران نبوده است. چگونه می توان یک انقلاب عمیقا مردمی را با این تعداد از پای درآورد؟ غرب در همین روزها با حسرت و تلخی پاسخ این سوال را داد و گفت بله نمی توان.

انقلاب اسلامی ایران همان است که کیسینجر به گرومیکو گفته بود، انقلابی که می تواند همزمان در مقابل بلوک غرب و بلوک شرق بایستد و بر هر دو پیروز شود؛ انقلابی که می تواند بسیاری از قواعد اجباری جهان را به نفع ملت ها دگرگون کند؛ انقلابی که می تواند بعد از ۴۴ سال، موج مردمی را در حمایت از خود به خیابان های تهران و… بیاورد؛ انقلابی که می تواند پیشوای هر جنبش آزادیخواهانه در دنیا باشد؛ انقلابی که می تواند در برابر انواعی از فتنه های سخت دوام بیاورد و بالاخره انقلابی که می تواند در یک زمان چندین جنگ تحمیل شده غربی ها را در عراق، سوریه، لبنان، فلسطین، یمن و افغانستان به نفع ملت های آن مدیریت کرده و به قلب غرب آسیا تبدیل شود.

اگر آن روز وزیر خارجه اسبق آمریکا به همتای خود در اتحاد جماهیر شوروی گفته بود ما در برابر انقلاب اسلامی یک پایگاه خود را از دست داده ایم، وصف الحال وزیر خارجه کنونی آمریکا، بلینکن این است که انقلاب ایران چندین پایگاه ما را تسخیر کرده و در نزدیک مرزهای ما در ونزوئلا، کلمبیا، شیلی، برزیل و… هم در حال خط و نشانه کشیدن علیه ماست. اگر آن روز وزیر خارجه شوروی غم از دست دادن محور نهضت های آزادی بخش محدود زمان خود را داشت، امروز این جنبش ها چند برابر شده اند و در هر قاره ای نمونه های آن را می توان دید. یک نظرسنجی بیانگر آن است که ۷۰ درصد دانشجویان دانشگاه های فرانسه، اسرائیل را رژیمی نژادپرست دانسته و برای شرکت در اضمحلال آن اعلام آمادگی کرده اند.

این انقلاب اسلامی که از یک سو بر فطرت خداجوی انسان ها تکیه دارد و از سوی دیگر از سوی صدها میلیون نیروی مومن انقلابی حمایت می شود و – با بینش اشراقی – از سوی صدها هزار جوان شهید دنبال می شود، پابرجا می ماند و البته در نظام برآمده از آن که مملو از افتخارات است، کاستی هایی هم وجود دارد که باید برطرف شود و کاملا به ظرف ظهور حضرت بقیه الله الاعظم(عج) تبدیل گردد.