برنده جنگ غزه کیست؟

سرانجام تل آویو در مذاکرات غیرمستقیم توافق آتش بس (که شامل همه شروط گروه های مقاومت غزه بود) را پذیرفت تا معدود اسرای صهیونیست (که از بمباران های ارتش صهیونی زنده ماندند) در ازای امتیازات فراوان و در چند مرحله با گروگان های فلسطینی در بند صهیونیست ها، مبادله شوند.

ظاهرا جنگ غزه بعد از ۱۵ ماه سرانجام به ساعت های آخرین خود نزدیک شده و مقاومت گروه های فلسطینی و کشورهای ایران و یمن و لبنان و عراق سرانجام به ثمر نشست.

روزی که عملیات طوفان الاقصی در ۱۵ مهرماه ۱۴۰۲ انجام شد، حماس اعلام کرد اسرای صهیونیست فقط در ازای آزادی اسرای فلسطینی در بند رژیم صهیونی و در جریان یک مذاکره غیر مستقیم آزاد خواهند شد. اما فردای آن روز نتانیاهو و سران ارتش صهیونیست اعلام کردند که مذاکره و مبادله ای در کار نیست  و عملیاتی را اجرا خواهند کرد که سه هدف عمده خواهد داشت؛

• گروه های مقاومت فلسطینی را نابود می کنند.
• امنیت شهرک های غلاف (= پیرامون) غزه را تامین می کنند
• اسرای صهیونیست که در اختیار حماس هستند را بدون مذاکره آزاد می کنند.

چندی بعد نتانیاهو با تکبر و نِخوت وصف ناپذیری هدف چهارمی را هم به آن افزود و گفت همه جمعیت باریکه غزه باید به صحرای سینای کوچانده شوند و از مصر به کشورهای عربی و غربی پناهنده شوند تا چالش غزه برای همیشه برای اسرائیل برطرف شود اما محور مقاومت محکم ایستاد و تاکید کرد که غزه پیروز است و می تواند مقاومت کند.

اکنون به صورت دقیق و کامل می توان مدعی شد که هیچکدام از اهداف تل آویو تحقق نیافت و برعکس همه خواسته های گروه های مقاومت فلسطینی بر دشمن صهیونی تحمیل شد. به بیان دیگر؛

• گروه های فلسطینی به حیات خود ادامه دادند و تا ساعات اعلام توافق آتش بس از صهیونیست ها تلفات جنگی گرفتند.
• مقاومت فلسطین حتی بعد از ۱۵ ماه محاصره و بمباران تا یک روز قبل توافق توانستند به سمت شهرک های صهیونیست نشین مانند سدیروت و عسقلان (اشکلون) راکت و موشک پرتاب کنند و در نتیجه امنیتی برای صهیونیست های پیرامون غزه حتی بعد از ۴۰۰ روز جنگ فراهم نشد.
• اسرای صهیونیست نه با زور بلکه بعد از مذاکره و تضمین پرداخت امتیازهای فراوان در جریان یک مبادله در ازای آزادی گروگان های فلسطینی (به ویژه زنان و کودکان ربوده شده فلسطینی) قرار است آزاد شوند. البته آن تعداد از اسرای صهیونیست که از بمباران های ارتش خودشان زنده مانده اند.!

از همه مهمتر اینکه مردم غزه در همان استان ماندند و با وجود شهدای بسیار اما حاضر به کوچ اجباری نشدند. حتی صهیونیست ها نتوانستند منطقه بسیار کوچک جبالیا را سرکوب کنند چه رسد به سراسر غزه و رفح.

اکنون بهتر می توان کرد؛ مقاومت اسلامی در غزه پیروز شد یا اشغالگرانی که به هیچ نرسیدند؟

صهیونیست ها هیچ دستاوردی نداشتند

آنچه ارتش صهیونی انجام داد فقط نسل کشی و تخریب منازل مردم و زیرساخت های شهری باریکه غزه بود بدون آنکه به هیچ مزیت یا هدفی دست یابند که این عملکرد از منظر نظامی دستاورد محسوب نمی شود. امروز گروه های مقاومت مانند حماس و جهاد با قدرت بیشتری به حیات خود ادامه می دهند و حتی رهبران جدید در غزه به مراتب سرسخت تر از رهبرانی هستند که در یک سال گذشته به دست ارتش صهیونی به شهادت رسیدند. تا اینجا همه چیز برعکس خواست تل آویو به پیش رفته است. اما کشتار ۵۰ هزار نفر در جلوی چشم جهان همه رشته های مظلوم نمایی که صهیونیست ها در ۸۰ سال گذشته بافته بودند را ظرف یک سال پنبه کرد. دیگر هیچ انسانی هر چقدر هم ناآگاه یا ساده دل هم که باشد حاضر نیست دروغ هایی مانند هالوکاست و مظلوم بودن یهود را باور کند.

صهیونیست ها به دست خود، افکار عمومی جهان را حتی در درون جوامع آمریکا و اروپا علیه اسرائیل کردند. امری که شاید تا چند سال قبل کسی تصورش را هم نمی کرد.

اکثر مردم جهان بعد از تقریبا ۸۰ سال توانستند واقعیت های تلخ فلسطین اشغالی را در جریان این جنگ ۱۵ ماهه کشف کنند و متوجه شوند آنکه ظالم و اشغالگر بود همان رژیمی است که مورد حمایت دولت های غربی بوده است.

اینک مردم در فلسطین و کشورهای مسلمان از شکست اراده صهیونیسم شادند و برعکس در جامعه صهیونیستی، همه از این مدل آتش بس بعد از ۱۵ ماه جنگ بسیار غمگین هستند و تنها یک نمونه آن استعفای ایتامار بن گویر است که این آتش بس را بدون دستاورد برای اسرائیل قلمداد کرده و از کابینه نتانیاهو خارج شده است.

ضعف آمریکا در نبرد تنگه های دریایی

نه تنها اسرائیل قادر به ادامه جنگ بی نتیجه در غزه نبود بلکه حامی اصلی تل آویو یعنی ایالات متحده هم در مقابل ارتش یمن قافیه را باخته بود و تحمل این وضع برای آمریکا ممکن نبود. چرا که ارتش یمن به رهبری انصارالله در یک سال گذشته تنگه باب المندب را بر کشتی های آمریکایی و صهیونی مسدود کرده بود و با وجودی که ایالات متحده سپس ناتو به یمن اعلان جنگ کرده بودند اما در عمل قادر نبودند هیچ اقدام موثری علیه دولت صنعا یا ارتش یمن انجام دهند.

در عین حال که ارتش یمن تاکنون به سه ناو هواپیمابر آمریکایی حمله کرده بود اما آمریکا حتی نتوانست یک روز مانع از عملیات یمنی ها شود. بنابراین هژمونی آمریکا در دریاها که به سلطه این کشور بر اقتصاد جهانی منجر شده بود به شدت به مخاطره افتاده بود و آمریکا هیچ گزینه ای مقابل یمن نداشت.

در این میان جریان ها و رسانه های غربگرا کم نیستند که این سوال را مطرح می کنند که (( بعد از کشته و زخمی شدن ۱۵۰ هزار نفر چه کسی پیروز شده است؟))

تلفات مردم غیرنظامی غزه در مقابل کشته های نظامی اسرائیل بسیار بیشتر است و دلیل آن هم این است که غزه یک کشور دارای ارتش کلاسیک نبود بلکه تعدادی از جوانان غیور غزه با رویکرد به مقاومت اسلامی بودند که در برابر ارتش صهیونی مبارزه می کردند و در مقابل انبوه امکانات نظامی، تسلیحاتی، اطلاعاتی، لجستیک و مالی سازمان ناتو به رهبری آمریکا در اختیار رژیم صهیونی قرار داشت و در نهایت تل آویو بود که شروط حماس را پذیرفت و تقاضای آتش بس کرد.

از طرف دیگر اگر به تاریخ مبارزات آزادی خواهانه ملت ها نگاه کنیم خواهیم دید که تلفات مردم همواره در مقابل متجاوزان و اشغالگران به مراتب از شهدای غزه بیشتر هم بوده است. برای مثال؛ مردم ویتنام ۳ میلیون کشته دادند در حالیکه ارتش آمریکا در ویتنام فقط ۵۸ هزار تلفات داد اما ویتنام آزاد شد و امنیتش تاکنون تضمین شده است. الجزایر هم با یک میلیون شهید، هزینه بیشتری برای رسیدن به آزادی پرداخت و به همین شکل قیام مردم هند علیه استعمار انگلیس، قیام مردم افریقای جنوبی علیه آپارتاید و … ، همه و همه هزینه های انسانی زیادتری نسبت به طوفان الاقصی به همراه داشته است. اصولا رسیدن به آزادی در جهان بدون تقدیم جان و مال ممکن نیست.

هر چند این احتمال وجود دارد که بعد از آزاد شدن اسرای صهیونیست باز هم تل آویو دست به ماجراجویی بزند که در جنگ های قبلی غزه هم چنین مواردی دیده شده بود از این رو نباید پیروزی امروز مقاومت اسلامی در غزه را به عنوان صلح یا توقف درگیری ابدی در نظر گرفت اما چنانچه رژیم صهیونی باز هم به اشغال غزه ادامه دهد باب جهاد و مبارزه همچنان باز است. این صهیونیست ها هستند که توان ادامه وضعیت حاضر را ندارند.

در مجموع، موفقیت امروز مقاومت اسلامی در غزه تنها یک ضربه سهمگین به ماهیت وجودی رژیم صهیونیستی است و مقدمه ای برای فروپاشی اشغالگران از درون خواهد بود. دیگر تهدید با خاک یکسان کردن شهرها و کشورها حتی برای ضعیف ترین کشور مسلمان هم قابل استفاده نیست.

محمد پارسا نجفی